Leven als Host: een verhaal van gastvrijheid, begrip en hulp

[Quincy]

Dit artikel is onderdeel van een serie over verbinding door gastvrijheid. Het oorspronkelijke artikel is door  @Daniel1651  in de Engelstalige Communitycentrum gepost. Hieronder staat de vertaling. De volledige opstelling van het event kun je hier vinden.

-------------------------------------------------------------------------------------

Dit artikel is onderdeel van een serie over verbinding door gastvrijheid. 

Communicatie geeft inzicht in de wensen van gasten. Door een vriendelijke toon te gebruiken, voelen gasten zich meer op hun gemak tijdens een verblijf. Vaak delen ze dan eerder hun reisplannen en vertellen ze het ook als ze ergens mee zitten. Als host probeer ik altijd vriendelijk te zijn en open vragen te stellen, zodat mijn gasten weten dat ik naar ze luister.

Ooit verbleef er iemand bij me omdat haar man een beroerte had tijdens een zakenreis op Tenerife, waar ik een accommodatie heb. Voor mij was het belangrijk om te weten dat ze niet op vakantie was, maar vanwege een medisch noodgeval verbleef. Daardoor kon ik haar gerichte informatie geven om de situatie iets draaglijker te maken. Had ik de reden van haar reis niet geweten, dan had ik mogelijk vakantieactiviteiten en stranden aangeraden.

Ik bereid mijn accommodatie voor alsof ik een vriend zou ontvangen. Gasten beschouw ik als vrienden die op bezoek komen. Daar word ik enthousiast van, waardoor ik ook aan de extraatjes denk die gasten vaak waarderen.

Een stel uit Canada kwam bijvoorbeeld op nieuwjaarsdag aan, nadat ze meer dan 20 uur hadden gereisd. Ik wist dat veel supermarkten en restaurants gesloten zouden zijn, dus zorgde ik voor een welkomstmand met allerlei hapjes om ze zich meteen thuis te laten voelen. Vooraf heb ik natuurlijk even gevraagd wat ze lekker vinden. Die mand bleek maar goed ook. Niet alleen was hun vlucht vertraagd, ze konden mijn ruimte ook niet meteen vinden. Om middernacht kwamen ze moe en hongerig aan. De mand met lekkers werd erg op prijs gesteld. Bij hun volgende verblijf in mijn accommodatie deed ik precies hetzelfde weer. Dit keer was hun hond TchiTchi ook mee, dus had ik ook wat voor hun huisdier in de mand gedaan. Dat werd enorm gewaardeerd door het stel.

De tweede reis van dit stel was met TchiTchi, die niet alleen thuis wilde blijven. TchiTchi was dus ook welkom in mijn accommodatie.

Tijdens het verblijf is het goed om contact te onderhouden met gasten. Ze stellen me namelijk niet alleen logistieke vragen. Ook tonen ze vaak interesse in mijn gezin en ons leven. Dat is voor mij een signaal dat ze een band willen opbouwen en niet alleen mijn accommodatie huren. Vaak ga ik dan even met ze zitten, bijvoorbeeld met een kopje koffie. Dat geeft een band en zo voelen ze zich meer thuis.

Annie en Shok bezoeken ons een of twee keer per jaar vanuit het Verenigd Koninkrijk. We drinken samen altijd even een kopje thee of glaasje wijn, of gaan uiteten in een guachinche (een typisch restaurant op Tenerife). We hebben zelfs een keer samen de verjaardag van Annie gevierd. Tijdens dit soort momenten praten we over ons leven en leren we elkaar beter kennen. Onlangs was ik met mijn man Eduardo in Londen en toen zijn we ook even bij Annie en Shok langs geweest. We werden als familie ontvangen. Dat was echt een bijzonder moment, want mijn ouders wonen ver weg in Argentinië.

Shok en Annie wonen op het Britse platteland

en ik probeer Annie te overtuigen om hun woning op Airbnb te zetten als ze zelf op reis zijn.

Ik leef me in in al mijn gasten. Als host moet je weten dat elke gast andere wensen heeft en niet iedereen hetzelfde omgaat met uitdagingen. Elke situatie benader ik met een ruimdenkende instelling. Als gasten om mijn hulp vragen, dan sta ik voor ze klaar.

Zo was er jaren geleden een jong Frans stel. Ze kwamen in tranen aan bij onze accommodatie, omdat ze op het strand beroofd waren. Ze hadden hun auto niet op slot gedaan, terwijl daar al hun bezittingen in zaten, waaronder kleren, geld en paspoorten.

Mijn man en ik gaven ze meteen een knuffel. Daarna vertelden we hoe ons ook zoiets was overkomen als jonge reizigers en hoe we daar toen mee omgingen. Daardoor leken ze in te zien dat zelfs dit soort vervelende momenten een betekenisvolle ervaring kan zijn. Ze leenden van ons wat kleren en geld, zodat ze hun excursies niet hoefden te missen. We gingen ook mee naar de Franse ambassade om melding te maken van hun gestolen paspoorten en nieuwe te regelen. Als ze aan die reis terugdenken, hoop ik dat vooral onze vriendelijkheid hun bijgebleven is. 

Mijn gastvrijheid uit zich vooral door in te springen op de wensen van mijn gasten en me in te leven in hun situatie, ook op moeilijke momenten. 

En jij? Hoe doe jij er alles aan om er voor je gasten te zijn?